“ТОШ”СИЗ БАҚА

Туғилибон  очиб  кўзини,
Тошкосада  кўрди  ўзини.
“Бу  не  кулфат, бу  не бахтсизлик,
Наҳот, дунё тўла  ҳақсизлик?”

Косаси  билан йилдан йилга,
Ўсар  унинг қайғуси бирга.
Орзулари дилида қистар:
“Юк”дан фориғ бўлмоқни истар.

Парвозни  у  хоҳларди яна,
Мақсадига етди-ку ана:
“Ошиқ” бўлди унга сор бургут,
Тошбақахўр ёр-беор бургут.
Кўтарибон осмон-фалакка,
Ва етказди азал тилакка.

Бургут учун орзулари бир чақа
Бахтдан масрур, кар, кўр,  бечора бақа,
Қайдан билсин ерга қулаётганин,
Ажалга рўбарў келаётганин?!

Ниятларин рўёби-ла тошбақа
Бой берди косасин,
Энди у  “тош”сиз бақа.
На бақа ва на тошбақа.

Ва оқибат сор бургутга ем,
Борлиқ соқов,  тили кесик,  жим.

Инсон  ҳам  шунақа,  жасади  жарда,
Ўзлигидан  кечса  агарда.
Ҳеч ким эмасдир у, ҳеч замон,  ҳеч  он,
На одам эрур ва на ҳайвон.
Орзуларни тўғри танлаш ҳам санъат,
Хом  хаёллик  бошга келтирар кулфат.

18.07.2013